کوهنوردان باید انرژی خود را به سه قسمت انرژی صعود ، انرژی فرود و انرژی ذخیره تقسیم کنند و در هنگام حرکت گامی ثابت و یکنواخت داشته باشند.
بدون آن که توقفی داشته باشید یا بدنتان عرق کند. در سر بالایی ها از تند رفتن خودداری کنید و در شیب های تند در موقع بالا رفتن و حتی پایین آمدن با قدم های کوتاه و به صورت مارپیچ ( زیگزاگ ) حرکت کنید. توضیح اینکه این روش زیگزاگ فقط برای صعود و فرود در مکان هایی مناسب است که برف زیاد ندارند، برفی که خطر ریزش بهمن نداشته باشد.
در موقع حرکت، متناسب با شیب مسیر قدم بردارید تا دچار کشیدگی عضلات پا نشوید و نیز تعادل بدن شما به هم نخورد و فشار به ریه و قلب کمتر شود.
طول قدم ها متناسب با زیاد شدن شیب و سختی مسیر باید کوتاه تر باشد و با فاصله نزدیک تر به زمین برداشته شود.
بیشتر بخوانید : هم هوایی اشتباه در کوهنوردان + تمرین
در بعضی از شیب ها که به علت لغزندگی یا سطح اتکای کمتر امکان گذاشتن تمام پا وجود ندارد، می توان با پنجه یا کنار پا صعود کرد.
در شیب هایی که امکان گذاشتن تمامی کف کفش به روی زمین وجود دارد، پایتان را کاملا تخت بگذارید، چرا که حرکت روی پنجه پا بصورت مداوم، خصوصأ با وجود کوله سنگین، عظلات پا را خسته می کند.
در موقع حرکت لباس زیاد نپوشید، زیرا گرمای زیاد کارایی و قدرت بدن را کاهش می دهد.
همیشه حدود سه الی چهار متر جلوی پایتان را زیر نظر داشته باشید تا پایتان به طور خودکار جای مناسب را پیدا کند.
برگرفته از کانال کوهنوردی فراتر از ابرها
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.