زنده یابی در زمان حال تخصص ویژه ای است که در جهان بصورت اکادمیک تدریس میگردد و در ایران نیز در هلال احمر به آن چندی است که پرداخته شده است ؛ اما آنچه را که ما در این سایت به ان خواهیم پرداخت؛ آموزش سرفصلهای عمومی این کار برای عموم مردم است تا بتوانند به عنوان یک نیروی آماتور امدادگر؛ در زمان وقوع حادثه عمل نموده و به یاری هموطنان خود بشتابند و یا حداقل در صورتی که خدای ناکرده ؛ خود در زمان زلزله در زیر اوار محبوس گردیدند بتواند در جهت نجات جان خودشان مورد استفاده قرار گیرد .
بدین لحاظ ما با آشنا نمودن شما با سرفصلهای آموزشی آنچه در طی کلاسها بطور تخصصی به آن پرداخته میشود این امکان را به شما میدهیم که با استفاده ازافقی که در برابر دید شما گشوده میگردد در صورتی که تمایلی به ارائه چنین خدماتی در خود حس میکنید برای یافتن آموزشهای تخصصی آن اقدام نمائید.
قسمت اول : نشانه گذاری
زنده یابی با نشانه گذاری آغاز میگردد ؛ هر مجروح و یا محبوسی در زیر اوار با اتمام زمین لرزه نا خودآگاه شروع میکند به درخواست کمک کردن و این موضوع میتواند در بخش آموزش امداد گران یکی از مهمترین مباحث امداد و نجات باشد ؛ افراد محبوس در زیر اوار در صورتی که بتوانند فریاد بزنند و درخواست کمک نمایند این امر را انچنان با شدت و بدون وقفه انجام خواهند داد که به سرعت کارائی حنجره خود را از دست خواهند داد همانگونه که تماشاگران فوتبال پس از مسابقه دیگر قادر به صحبت کردن نیستند .
این مطلب موجب میگردد که تا نیروهای امدادگر حرفه ای که با محل حادثه دیده فاصله زمانی چند ساعته دارند به محل میرسند دیگر این عزیزان قادر به پاسخگویی به نداهای گروه کاوشگر نبوده و نیروهای امدادی که بروی آوار حرکت میکنند قادر به یافتن این عزیزان از روی صدای آنها نخواهند بود .
بنابراین میبایست از ابتدا به تمامی افرادی که در دوره های اموزشی امداد و نجات شرکت میکنند یاد داد که اگر خود در زیر آوار محبوس شدید از حنجره خود به نحو احسنت استفاده نموده و از جیغ زدن و فریاد کشیدن در زمانی که از بیرون صدایی که در جستجوی شما میباشد خبری نیست جدا خودرای نمایند .
امداد گران نیز میبایست بدانند که حضور هر چه سریعتر انان در منطقه حادثه دیده کمک بزرگی به یافتن افراد محبوس در زیر اوار خواهد بود و در صورت حضور در منطقه آسیب دیده زنده یابی و نشانه گذاری از آوار برداری ارجح تر بوده و حتما میبایست اولویت اول را به تیم زنده یاب و نشانه گذار داد و پس رسیدگی به تمامی صداهای قابل نشانه گذاری میبایست از تیم نشانه گذار خواست که به کمک تیم اوار بردار بیاید.
برای نشانه گذاری می بایست توجه به چند نکته داشت:
۱- تا حد ممکن تیمهای زنده یاب و نشانه گذار میبایست از راه رفتن بروی اوار خوداری کنند
۲- در تیمهای زنده یاب و نشانه گذار تا حد ممکن از افرادی با وزن کم و چالاکی بالا استفاده گردد
۳- در تیمهای زنده یاب و نشانه گذار تا حد ممکن میبایست از افراد با حوصله و دقت بی نهایت بالا بهره برد ؛ این موضوع خصوصا در تعیین نقطه قطعی محبوس در زیر اوار تاثیر گذار میباشد
۴- نشانه هایی که گروه نشانه گذار نصب میکنند نباید براحتی تغییر نماید
۵- نشانه های نصب شده براحتی قابل رویت بوده و در دسترس تمامی تیمهای امداد و نجات قرار بگیرد
۶- علامتهای گذاشته شده میبایست در بین تمامی تیمهای امداد و نجات مشترک بوده و به راحتی بتوان از مفهوم ان مطلع گردید
۷- تیمهای زنده یاب میبایست در هر پنج دقیقه تنها یکبار به کمک سوت زدن و یا با استفاده از بلندگو های دستی اعلام حضور نموده و سپس به مدت چهار دقیقه برای شنیدن پاسخ سکوت نماید
۸- برای آنکه تداخلی در اعلام و شنیدن تیمهای زنده یاب و نشانه گذارگروه های امداد و نجات مختلف بروز نکند از هردوازده ؛ پنج دقیقه یک ساعت اولین دقیقه ندا کردن و چهار دقیقه گوش دادن لحاظ میگردد ؛ این بدان معنی است که بطور مثال از ساعت یک و بیست و پنج دقیقه نیمه شب تا یک و بیست و شش ندا میکنیم و از یک و بیست و شش تا یک و نیم گوش میکنیم
۹- بهترین زمان برای زنده یابی شب میباشد . در شب حداقل صداهای جانبی را داریم که متاسفانه در چند زلزله اخیر تمامی شب نیروهای امدادی ما استراحت نمودند و در طول روز به کار پرداختند .
[alert type=”info”]
مهندس علیرضا سعیدی
دبیر جمعیت کاهش خطرات زلزله ایران و مدرس آوار برداری
[/alert]
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.